Porodična psihoterapija je savremeni terapijski model koji obuhvata rad sa pojedincem, partnerima i porodicom. Ono što je razlikuje od ostalih je sistemski pristup pojedincu i porodici. Porodicu posmatra kao celinu koja je veća od zbira njenih pojedinačnih delova, tj. njenih članova. Promena kod jednog člana porodice utiče na ostale članove, a samim tim dolazi do promene u celom porodičnom sistemu. Tako pristupajući, porodična terapija uzima u obzir kontekst u kojem pojedinac i porodica živi i to na nivou većih sistema kao što su šira porodica, društvena zajednica, kultura, nacija, kao i na nivou subsistema kao što su roditeljski, partnerski, sibling-braća i sestre. Porodična terapija ne smatra da je pojedinac problem ili da je problem u pojedincu, već u odnosima, relacijma i interakcijama koje ostvaruje u porodici.
Porodica je jedinstveni sistem koji se kreće kroz vreme. Nju povezuju i u njoj se prepliću prošlost, sadašnjost, planira budućnost. U njoj rastemo, razvijamo se i menjamo, stičemo prva iskustva o sebi i svetu koji nas okružuje. Stičemo prva znanja, usvajamo uverenja, stavove i navike. Učimo pravila i rituale, stvaramo prve emotivne i socijalne veze, formiramo obrasce ponašanja, mišljenja i komuniciranja. To je naša porodica porekla. Kada nju napustimo, porodica koju osnivamo sa izabranim partnerom naziva se nuklearna porodica. U nju, svesno i nesvesno, u psihološkom smislu prenosimo sve što smo stekli u porodici porekla. To nasleđe utiče na sve odnose koje stvaramo i kao takvo, može nam biti odskočna daska ili kamen spoticanja.
Strukturu porodice možemo različito definisati – tradicionalno kao zajednicu krvnih srodnika nastalu iz bračne veze, kao jednoroditeljsku, višegeneracijsku, partnersku (bez dece), porodicu sa decom iz različitih veza, usvojilačku, starateljsku, lgbt, porodicu komune. Sama konfiguracija porodice nije ono što je čini funkcionalnom. Funkcionalnost jedne porodice se ogleda kroz odnose njenih članova.
Funkcionalnom porodicom se može smatrati ona porodica koja ima propustljive granice, što znači da ima sposobnost da se prilagođava promeni i menja svoja pravila. Takva porodica ume adekvatno da odgovori zahtevima i potrebama svakog člana pojedinačno, kao i zahtevima i potrebama svakog sisitema kojem pripada. Porodice čije su granice rigidne i koje se odupiru promeni, baš kao i one čije su granice isuviše propustljive da ih gotovo i nema, stvaraju neminovnost javljanja različitih problema.
Pravila koja svaka porodica ima, bilo da su verbalna, jasno postavljena, ili neverbalna, prećutna i podrazumevajuća, utiču na stabilnost svih odnosa, određuju interakcije i dinamiku porodičnog funkcionisanja.
Porodica ima i svoje uloge koje su proizvod ličnih i sredinskih faktora. Na ulogu koju svaki član ima u porodici utiču pol, sredina, tradicija, kultura. One su kroz vreme, razvoj i menjanje i društva i pojedinca, podložne promenama.
U funkcije koje porodica ima i koje treba da budu zadovoljene nabrajaju se biološko-reproduktivna, ekonomska, zaštitna, seksualna, emotivna, vaspitno-obrazovna, socijalizirajuća.
Praveći razliku između problema življenja i psihičkih problema, posvećujući se svakoj porodici kao jedinstvenoj i neponovljivoj, uvažavajući njen komunikativni stil i sistem vrednovanja, porodični terapeut podstiče snage porodice i njene kapacitete za razvijanje efikasnih metoda rešavanja problema i razrešavanja konflikata.
Vrednost porodice je u njenim nezamenljivim i jedinstvenim relacijama. Ne postoje dve iste porodice, svaka je za sebe specifična i neponovljiva.
Problem nikad nije u individui, u jednom članu porodice, on je u porodičnom kontekstu. Koristeći se specijalizovanim tehnikama, porodični terapeut pruža mogućnost poboljšanja odnosa, održanja relacijskog zajedništva, pospešivanja međusobne empatičnosti, kao i podržavanja i poštovanja individualnih razlika. Pruža pomoć i podršku za bolji i kvalitetniji život porodice.
Najbolji rezultati se postižu ukoliko svi članovi porodice učestvuju u terapiji, ali ukoliko je to teško ostvarljivo, rad i sa samo jednim članom može dovesti do promene u svim porodičnim odnosima.
Za zakazivanje skajp seansi
obratite se porukom na:
office@psihoterapijsketeme.rs
» Get Skype, call free!
Pravila o preuzimanju tekstova
Ukoliko želite da preuzimate tekstove s ovog sajta, potrebno je da prethodno stupite u kontakt sa mnom putem navedenog mejla ili broja telefona.
Ako se dogovorimo o postavljanju teksta na vaš blog, trebalo bi da sadrži sve unutrašnje linkove ka mom sajtu, naveden i linkovan izvor i moj potpis linkovan ka mojoj biografiji na ovom sajtu.
Sistemska porodična psihoterapija
Porodična psihoterapija je savremeni terapijski model koji obuhvata rad sa pojedincem, partnerima i porodicom. Ono što je razlikuje od ostalih je sistemski pristup pojedincu i porodici. Porodicu posmatra kao celinu koja je veća od zbira njenih pojedinačnih delova, tj. njenih članova. Promena kod jednog člana porodice utiče na ostale članove, a samim tim dolazi do promene u celom porodičnom sistemu. Tako pristupajući, porodična terapija uzima u obzir kontekst u kojem pojedinac i porodica živi i to na nivou većih sistema kao što su šira porodica, društvena zajednica, kultura, nacija, kao i na nivou subsistema kao što su roditeljski, partnerski, sibling-braća i sestre. Porodična terapija ne smatra da je pojedinac problem ili da je problem u pojedincu, već u odnosima, relacijma i interakcijama koje ostvaruje u porodici.
Porodica je jedinstveni sistem koji se kreće kroz vreme. Nju povezuju i u njoj se prepliću prošlost, sadašnjost, planira budućnost. U njoj rastemo, razvijamo se i menjamo, stičemo prva iskustva o sebi i svetu koji nas okružuje. Stičemo prva znanja, usvajamo uverenja, stavove i navike. Učimo pravila i rituale, stvaramo prve emotivne i socijalne veze, formiramo obrasce ponašanja, mišljenja i komuniciranja. To je naša porodica porekla. Kada nju napustimo, porodica koju osnivamo sa izabranim partnerom naziva se nuklearna porodica. U nju, svesno i nesvesno, u psihološkom smislu prenosimo sve što smo stekli u porodici porekla. To nasleđe utiče na sve odnose koje stvaramo i kao takvo, može nam biti odskočna daska ili kamen spoticanja.
Strukturu porodice možemo različito definisati – tradicionalno kao zajednicu krvnih srodnika nastalu iz bračne veze, kao jednoroditeljsku, višegeneracijsku, partnersku (bez dece), porodicu sa decom iz različitih veza, usvojilačku, starateljsku, lgbt, porodicu komune. Sama konfiguracija porodice nije ono što je čini funkcionalnom. Funkcionalnost jedne porodice se ogleda kroz odnose njenih članova.
Funkcionalnom porodicom se može smatrati ona porodica koja ima propustljive granice, što znači da ima sposobnost da se prilagođava promeni i menja svoja pravila. Takva porodica ume adekvatno da odgovori zahtevima i potrebama svakog člana pojedinačno, kao i zahtevima i potrebama svakog sisitema kojem pripada. Porodice čije su granice rigidne i koje se odupiru promeni, baš kao i one čije su granice isuviše propustljive da ih gotovo i nema, stvaraju neminovnost javljanja različitih problema.
Pravila koja svaka porodica ima, bilo da su verbalna, jasno postavljena, ili neverbalna, prećutna i podrazumevajuća, utiču na stabilnost svih odnosa, određuju interakcije i dinamiku porodičnog funkcionisanja.
Porodica ima i svoje uloge koje su proizvod ličnih i sredinskih faktora. Na ulogu koju svaki član ima u porodici utiču pol, sredina, tradicija, kultura. One su kroz vreme, razvoj i menjanje i društva i pojedinca, podložne promenama.
U funkcije koje porodica ima i koje treba da budu zadovoljene nabrajaju se biološko-reproduktivna, ekonomska, zaštitna, seksualna, emotivna, vaspitno-obrazovna, socijalizirajuća.
Praveći razliku između problema življenja i psihičkih problema, posvećujući se svakoj porodici kao jedinstvenoj i neponovljivoj, uvažavajući njen komunikativni stil i sistem vrednovanja, porodični terapeut podstiče snage porodice i njene kapacitete za razvijanje efikasnih metoda rešavanja problema i razrešavanja konflikata.
Vrednost porodice je u njenim nezamenljivim i jedinstvenim relacijama. Ne postoje dve iste porodice, svaka je za sebe specifična i neponovljiva.
Problem nikad nije u individui, u jednom članu porodice, on je u porodičnom kontekstu. Koristeći se specijalizovanim tehnikama, porodični terapeut pruža mogućnost poboljšanja odnosa, održanja relacijskog zajedništva, pospešivanja međusobne empatičnosti, kao i podržavanja i poštovanja individualnih razlika. Pruža pomoć i podršku za bolji i kvalitetniji život porodice.
Najbolji rezultati se postižu ukoliko svi članovi porodice učestvuju u terapiji, ali ukoliko je to teško ostvarljivo, rad i sa samo jednim članom može dovesti do promene u svim porodičnim odnosima.
Povezane teme: