Psihodinamska psihoterapija simptoma i poremećaja panike je fokusiranija i brža od psihoanalitičke, ali se zasniva na konceptima dobinske psihologije i teži iznalaženju dubinskih, potisnutih uzroka problema koji na površinu izbijaju u obliku jake anksioznosti ili napada panike.
Kreatori ovog psihoterapijskog metoda su stvorili primenjeni tretman koji se sastoji iz manjeg broja seansi koje se održavaju dva puta nedeljno. Ovaj praktični pristup cilja na sržne konflikte, na prepoznavanje problema s besom, na prepoznavanje ambivalentnih osećanja prema sopstvenoj nezavisnosti, kao i na strahove od napuštanja ili gubitka značajnih osoba koji su često povezani s napadima panike. Klasične psihoanalitičke tehnike, kao što su pojašnjavanje sadržaja o kojima klijenti pričaju, konfrontacija kontradiktornosti u pričama koje klijenti iznose i pružanje tumačenja za nedovoljno povezane delove priča koje su vezi s napadima panike, u ovom praktičnom metodu su iskorišćene kao tehnike koje upućuju na osnovne konflikte koji se nalaze u srži nastanka napada panike.
Tretman je podelje u tri faze. U uvodnoj fazi, terapeut se fokusira na značenje i sadržaje paničnih simptoma koji na površinu izlaze tokom ispitivanja okolnosti, stresnih situacija i osećanja koja se javljaju u vezi s napadom panike. Ispitivanje porodične istorije i razvoja pojedinca, uključujući ispitivanje prethodnih epizoda napada panike, pomaže da se otkriju rana životna iskustva i fantazije koje su osobe tada razvijale, a koje u sadašnjosti mogu predstavljati aktivni činilac napada panike. Ova uvodna faza cilja da klijentu pomogne da se razreši simptoma panike.
Sledeća faza podrazumeva pokušaje terapeuta da, zajedno s klijentom, istraži njegove konflikte za koje se pretpostavlja da su u uzroku napada panike. Konflikti oko besa i nezavisnosti, u ovoj fazi, treba da budu u centru pažnje klijenta. Mehanizmi odbrane koji uključuju reakcionu formaciju, poricanje i negiranje, prikazani su kao pokušaji klijenta, često nesvesni, da zaobiđe suočavanje s emocionalnim problemima koji doprinose nastanku napada panike i simptoma panike. Odnos između terapeuta i klijenta, koji je topao, podržavajuć i razumevajuć, omogućava istraživanje ovih konflikata i mehanizama odbrane. U ovoj fazi, fokus je na otkrivanju i ukazivanju ranjivosti i podložnosti za izbijanje napada panike.
U trećoj, poslednjoj fazi, ukazuje se na pomešana osećanja besa, osećanja oko nezavisnosti i povodom odvajanja od bliskih osoba. Kako odnos između klijenta i terapeuta omogućava da ova osećanja u procesu terapije izađu na videlo, na njima je centralna tačka rada, o njima se diskutuje, ona se analiziraju i povezuju. Terapeut pomaže klijentu da osmisli osećanja gubitka, čak i gubitka terapeuta do kog će doći nakod završetka terapije, i omogućava klijentu da u budućnosti sam prepoznaje sopstvene konflikte koji su do sada u terapijskom procesu već izneseni na površinu, i da na taj način u budućnosti smanji rizik od javljanja sledećeg napada panike. U ovom pristupu, u kom je terapeut direkivniji od klasičnog i dugotrajnog psihoanalitičkog pristupa, klijent se uči kako da bude odlučniji u nošenju s napadima panike, klijentu se podiže nivo sigurnosti kroz ovo učenje, i on postaje mnogo tolerantniji na svoja pomešana osećanja, što mu sve pomaže da se bolje snalazi u sredini i u budućnosti, bez pomoći terapeuta.
Ovaj pristup je psihodinamski jer uključuje psihoanalitičke postavke i objašnjenja nastanka napada panike, ali je modifikovan u odnosu na klasičnu psihoanalizu jer je terapeut nešto direktivniji odnos je više saradnički, i ceo proces se odvija brže nego u psihoanalitičkim seansama. Uzimajući u obzir ova odstupanja od psihoanalitičkih koncepata, ovaj pristup se donekle približava REBT konceptima jer priprema i edukuje klijenta za samostalno nošenje s potencijalnim budućim problemima. Ipak, razlika u odnosu na REBT pristup je značajna, jer ovaj pristup podrazumeva razvijanje toplog, permisivnog i podržavajućeg odnosa između klijenta i teraputa, za koji se smatra da je uslov otkrivanja, diskutovanja i rešavanja problema.
Istraživanja efikasnosti ovog pristupa u rešavanju napada panike su pokazala veliki uspeh ovako modifikovanog pristupa.
Za zakazivanje skajp seansi
obratite se porukom na:
office@psihoterapijsketeme.rs
» Get Skype, call free!
Pravila o preuzimanju tekstova
Ukoliko želite da preuzimate tekstove s ovog sajta, potrebno je da prethodno stupite u kontakt sa mnom putem navedenog mejla ili broja telefona.
Ako se dogovorimo o postavljanju teksta na vaš blog, trebalo bi da sadrži sve unutrašnje linkove ka mom sajtu, naveden i linkovan izvor i moj potpis linkovan ka mojoj biografiji na ovom sajtu.
Psihodinamska psihoterapija panike
Psihodinamska psihoterapija simptoma i poremećaja panike je fokusiranija i brža od psihoanalitičke, ali se zasniva na
konceptima dobinske psihologije i teži iznalaženju dubinskih, potisnutih uzroka problema koji na površinu izbijaju u obliku jake anksioznosti ili napada panike.
Kreatori ovog psihoterapijskog metoda su stvorili primenjeni tretman koji se sastoji iz manjeg broja seansi koje se održavaju dva puta nedeljno. Ovaj praktični pristup cilja na sržne konflikte, na prepoznavanje problema s besom, na prepoznavanje ambivalentnih osećanja prema sopstvenoj nezavisnosti, kao i na strahove od napuštanja ili gubitka značajnih osoba koji su često povezani s napadima panike. Klasične psihoanalitičke tehnike, kao što su pojašnjavanje sadržaja o kojima klijenti pričaju, konfrontacija kontradiktornosti u pričama koje klijenti iznose i pružanje tumačenja za nedovoljno povezane delove priča koje su vezi s napadima panike, u ovom praktičnom metodu su iskorišćene kao tehnike koje upućuju na osnovne konflikte koji se nalaze u srži nastanka napada panike.
Tretman je podelje u tri faze. U uvodnoj fazi, terapeut se fokusira na značenje i sadržaje paničnih simptoma koji na površinu izlaze tokom ispitivanja okolnosti, stresnih situacija i osećanja koja se javljaju u vezi s napadom panike. Ispitivanje porodične istorije i razvoja pojedinca, uključujući ispitivanje prethodnih epizoda napada panike, pomaže da se otkriju rana životna iskustva i fantazije koje su osobe tada razvijale, a koje u sadašnjosti mogu predstavljati aktivni činilac napada panike. Ova uvodna faza cilja da klijentu pomogne da se razreši simptoma panike.
Sledeća faza podrazumeva pokušaje terapeuta da, zajedno s klijentom, istraži njegove konflikte za koje se pretpostavlja da su u uzroku napada panike. Konflikti oko besa i nezavisnosti, u ovoj fazi, treba da budu u centru pažnje klijenta. Mehanizmi odbrane koji uključuju reakcionu formaciju, poricanje i negiranje, prikazani su kao pokušaji klijenta, često nesvesni, da zaobiđe suočavanje s emocionalnim problemima koji doprinose nastanku napada panike i simptoma panike. Odnos između terapeuta i klijenta, koji je topao, podržavajuć i razumevajuć, omogućava istraživanje ovih konflikata i mehanizama odbrane. U ovoj fazi, fokus je na otkrivanju i ukazivanju ranjivosti i podložnosti za izbijanje napada panike.
U trećoj, poslednjoj fazi, ukazuje se na pomešana osećanja besa, osećanja oko nezavisnosti i povodom odvajanja od bliskih osoba. Kako odnos između klijenta i terapeuta omogućava da ova osećanja u procesu terapije izađu na videlo, na njima je centralna tačka rada, o njima se diskutuje, ona se analiziraju i povezuju. Terapeut pomaže klijentu da osmisli osećanja gubitka, čak i gubitka terapeuta do kog će doći nakod završetka terapije, i omogućava klijentu da u budućnosti sam prepoznaje sopstvene konflikte koji su do sada u terapijskom procesu već izneseni na površinu, i da na taj način u budućnosti smanji rizik od javljanja sledećeg napada panike. U ovom pristupu, u kom je terapeut direkivniji od klasičnog i dugotrajnog psihoanalitičkog pristupa, klijent se uči kako da bude odlučniji u nošenju s napadima panike, klijentu se podiže nivo sigurnosti kroz ovo učenje, i on postaje mnogo tolerantniji na svoja pomešana osećanja, što mu sve pomaže da se bolje snalazi u sredini i u budućnosti, bez pomoći terapeuta.
Ovaj pristup je psihodinamski jer uključuje psihoanalitičke postavke i objašnjenja nastanka napada panike, ali je modifikovan u odnosu na klasičnu psihoanalizu jer je terapeut nešto direktivniji odnos je više saradnički, i ceo proces se odvija brže nego u psihoanalitičkim seansama. Uzimajući u obzir ova odstupanja od psihoanalitičkih koncepata, ovaj pristup se donekle približava REBT konceptima jer priprema i edukuje klijenta za samostalno nošenje s potencijalnim budućim problemima. Ipak, razlika u odnosu na REBT pristup je značajna, jer ovaj pristup podrazumeva razvijanje toplog, permisivnog i podržavajućeg odnosa između klijenta i teraputa, za koji se smatra da je uslov otkrivanja, diskutovanja i rešavanja problema.
Istraživanja efikasnosti ovog pristupa u rešavanju napada panike su pokazala veliki uspeh ovako modifikovanog pristupa.
Piše: Renata Senić
Povezane teme: