Kotarov sindrom (Cotard syndrome) ime je dobio po Francuskom neurologu Kotaru koji je 1882. godine pod nazivom “delire de negation” (delirijum negacije) opisao pacijente koji su, pored žalbi na gubitak svojine i socijalnog statusa, smatrali da su izgubili i unutrašnje organe (srce, creva, krv, mozak…).
Osnova sindroma vidi se u jakoj i izraženoj nihilističkoj tendenciji prema kojoj je pojedinac uveren da neka stvar ili osoba više ne postoje. Danas se sve više sreće pod nazivom walking dead syndrome ili walking corpse syndrome jer se sumanost ovog tipa često odnosi na uverenje da je osoba koja od ovog problema boluje mrtva, da su članovi njene porodice mrtvi, da je svet uništen, kao i da pojedini delovi njenog tela više ne funkcionišu ili ne postoje.
Kotarov sindrom je opisan kao poremećaj koji se najčešće javlja u okviru teške depresivne epizode ili teške psihotične depresije. Nešto ređe, ali ipak u značajnom procentu, javlja se kao sastavni deo shizofrenije i organskih stanja. Kotarov sindrom spada u ređe psihijatrijske sindrome i, budući da se javlja u okviru stanja gubljenja kontakta s realnošću, primarno se tretiraju ta stanja.
Kotarov sindrom se češće javlja kod žena, nego kod muškaraca.
Kotarov sindrom je važno razumeti zbog uzroka koji izazivaju takva nihilistička uverenja. Često se povezuje s jakom i sirovom krivicom i anksioznostima povodom propasti i siromaštva. Dešava se da ljudi kod kojih je dijagnostikovan Kotarov sindrom odu samoinicijativno u policiju da priznaju zločin koji nisu počinili, u patološkoj nadi da će dobiti kaznu koja će umnjiti njihovu proganjajuću krivicu.
Uzroci javljanja ovog sindroma povezuju se s dve oblasti u mozgu, fusiformnim girusom i amigdalom.
Fusiformni girus je regija u mozgu odgovorna za prepoznavanje boja, reči, ali i lica i tela, odnosno prepoznavanje ljudi. Amigdala je, s druge strane, odgovorna za procesuiranje emocja. Kombinacijom problema u ova dva regiona dolazi do nemogućnosti prepoznavanja poznatih lica (čak ni sopstvenog). Posledica ovakvog bazičnog neprepoznavanja je nepovezanost sa svetom i gubitak odnosa s realnošću. Ovi simptomi se karakterišu kao simptomi psihotičnog spektra.
Kotarov sindrom se tretira s drugim, osnovnijim poremećajima u čijem se okviru javio. S obzirom na ozbiljnost simptoma, psihijtrijski lekovi su neizbežan deo tretmana.
Piše: Renata Senić
This entry was posted in Aspekti ličnosti. Bookmark the permalink. Both comments and trackbacks are currently closed.
Za zakazivanje skajp seansi
obratite se porukom na:
office@psihoterapijsketeme.rs
» Get Skype, call free!
Pravila o preuzimanju tekstova
Ukoliko želite da preuzimate tekstove s ovog sajta, potrebno je da prethodno stupite u kontakt sa mnom putem navedenog mejla ili broja telefona.
Ako se dogovorimo o postavljanju teksta na vaš blog, trebalo bi da sadrži sve unutrašnje linkove ka mom sajtu, naveden i linkovan izvor i moj potpis linkovan ka mojoj biografiji na ovom sajtu.
Kotarov sindrom
Kotarov sindrom (Cotard syndrome) ime je dobio po Francuskom neurologu Kotaru koji je 1882. godine pod nazivom “delire de negation”
(delirijum negacije) opisao pacijente koji su, pored žalbi na gubitak svojine i socijalnog statusa, smatrali da su izgubili i unutrašnje organe (srce, creva, krv, mozak…).
Osnova sindroma vidi se u jakoj i izraženoj nihilističkoj tendenciji prema kojoj je pojedinac uveren da neka stvar ili osoba više ne postoje. Danas se sve više sreće pod nazivom walking dead syndrome ili walking corpse syndrome jer se sumanost ovog tipa često odnosi na uverenje da je osoba koja od ovog problema boluje mrtva, da su članovi njene porodice mrtvi, da je svet uništen, kao i da pojedini delovi njenog tela više ne funkcionišu ili ne postoje.
Kotarov sindrom je opisan kao poremećaj koji se najčešće javlja u okviru teške depresivne epizode ili teške psihotične depresije. Nešto ređe, ali ipak u značajnom procentu, javlja se kao sastavni deo shizofrenije i organskih stanja. Kotarov sindrom spada u ređe psihijatrijske sindrome i, budući da se javlja u okviru stanja gubljenja kontakta s realnošću, primarno se tretiraju ta stanja.
Kotarov sindrom se češće javlja kod žena, nego kod muškaraca.
Kotarov sindrom je važno razumeti zbog uzroka koji izazivaju takva nihilistička uverenja. Često se povezuje s jakom i sirovom krivicom i anksioznostima povodom propasti i siromaštva. Dešava se da ljudi kod kojih je dijagnostikovan Kotarov sindrom odu samoinicijativno u policiju da priznaju zločin koji nisu počinili, u patološkoj nadi da će dobiti kaznu koja će umnjiti njihovu proganjajuću krivicu.
Uzroci javljanja ovog sindroma povezuju se s dve oblasti u mozgu, fusiformnim girusom i amigdalom.
Fusiformni girus je regija u mozgu odgovorna za prepoznavanje boja, reči, ali i lica i tela, odnosno prepoznavanje ljudi. Amigdala je, s druge strane, odgovorna za procesuiranje emocja. Kombinacijom problema u ova dva regiona dolazi do nemogućnosti prepoznavanja poznatih lica (čak ni sopstvenog). Posledica ovakvog bazičnog neprepoznavanja je nepovezanost sa svetom i gubitak odnosa s realnošću. Ovi simptomi se karakterišu kao simptomi psihotičnog spektra.
Kotarov sindrom se tretira s drugim, osnovnijim poremećajima u čijem se okviru javio. S obzirom na ozbiljnost simptoma, psihijtrijski lekovi su neizbežan deo tretmana.
Piše: Renata Senić