Mnogo tekstova i knjiga se bavilo određivanjem panike i simptoma panike. Klinička posmatranja ukazuju na to da fantazije oko odvajanja i nezavisnosti predstavljaju česte zone konflikta kod ljudi koji imaju panične napade. Nekoliko epidemioloških studija je podržalo ovu ideju.
Kliničke studije smatraju da klijenti koji pate od simptoma panike imaju teškoće da moduliraju i kontrolišu svoj bes i neprijateljstvo. Iako se napad panike često pojavi vezano za konflikte oko neprijateljstva, za neke kliijente napad panike ima značenje koje je lično i ne tako vidljivo u klasičnim epizodama napada panike, kao što su misli o bolesti, smrti ili mogućnosti da čovek poludi. Neki ljudi kažu da su osetili strašno i narastajuće unutrašnje uzbuđenje povezano s napadima panike, koje često može da se poveže sa sado-mazohističkim seksualnim fantazijama. Napadi panike mogu da služe kao sredstvo samokažnjavanja kojim se neki klijenti, na nesvesnom nivou, oslobađaju od potisnute krivice.
Osobe sa simptomima panike su prepljavljene anksioznošću dobar deo vremena. Postoji mogućnost da funkcija njihove signalne anksioznosti ne funkcioniše ispravno, ili da signalna upozorenja ne pomažu jer njihove odbrane ne rade kako treba. Iz psihodinamske perspektive, simptomi panike su pokazatelji specifičnih, intenzivnih nesvesnih konflikata koji služe važnoj psihološkoj svrsi. Razumevanje ovih konfliktnih zona je kamen temeljac u psihodinamski orijentisanom lečenju panike.
Strahovi od odvajanja od bliskih osoba i bes su centralne tačke početka napada panike, kao i održavanja ovih problema. Od detinjstva, individua koja je sklona da se na paničan način bori sa svojim osećanjima neadekvatnosti i idejom nezavisnosti, ostaje zavisna kako bi ostala sigurna. Ova zavisnost, zasnovana na strahu, može da se razvije od urođenog straha ka nepoznatim stvarima, ili može da se razvija kroz stvarna traumatična iskustva, kao što su gubici ili pretnje napuštanjem. U bilo kom od ovih slučajeva, dete se suočava s roditeljom koji mu pruža nedovoljnu adekvatnu zaštitu i potporu, i dete reaguje ljutinom na ovakva neadekvatna ponašanja roditelja koja doživljava kao odbijanja ili napuštanja. Ta ljutnja, odnosno bes, okida anksioznost iz straha da će ovakvo nekonzistentno ponašanje roditelja dovesti do daljeg slamanja veza između deteta i njih, što sve povećava dečju zavisnost koja je prožeta strahom.
Ponavljanja ovih začaranih krugova se dešavaju u odraslom dobu kada se fantazije ili iskustva o prekidu veza s roditeljima u prošlosti ponovo jave, što često biva okinuto značajnim životnim događajima. Odbrane, kao što su reakciona formacija, poricanje i negiranje, pokazuju napore osobe da se porekne bes i da se napravi bliža i jača veza s određenim bitnim osobama, kroz prenaglašavanje pozitivnih osećanja. Ali, zbog osećanja besa i ljutnje koja su barem delimično nesvesna, ove odbrane ne uspevaju da umanje doživljenu pretnju za raspad bitnog odnosa, što vodi početku napada panike.
Psihoanalitičari mnogo ulažu u odnos sa klijentima, i smatraju da je dobar odnos na relaciji terapeut-klijent jedna od najbitnijih stvari i da, bez uspostavljanja takvog odnosa do promene u terapijskom procesu ne bi ni došlo.
Psihoanalitičari se slažu u tome da je klijentima koji imaju napade panike većinom potrebna neka vrsta razuveravanja da njihovi problemi ne mogu biti rešeni. Za psihoanalizu je od velikog značaja da umiri klijenta, kako bi klijenti uopšte mogli da počnu da preispituju značenja svojih simptoma.
Ako se, recimo, radi o klijentu koji je svoje napade panike povezivao sa srčanim udarom, takvi klijenti, pre nego se obrate psihologu ili psihoterapeutu za savet, odu kod lekara opšte prakse ili kardiologa. Tek kada se ispostavi da je sve u redu s njihovim srcem, oni dođu na terapiju. Međutim, to što je lekar rekao da je njihovo srce u redu, ne znači da se umanjio njihov strah jer, kada nastane napad panike, usled prebrzog disanja, čovek može lako da oseti vrtoglavicu, brze otkucaje srca, i da sve to shvati kao dokaze da sa njim nešto nije u redu. Zato je bitno da, u razgovoru s ljudima koji pate od simptoma panike, uspemo da ih edukujemo o poreklu njihove vrtoglavice, trnjenja ili jakog lupanja srca i sličnih simptoma kako bismo ih umirili i pomogli im da se fokusiraju na sopstvene misli i istražuju nesvesne fantazije koje su povezane s pravim uzrokom panike.
Za zakazivanje skajp seansi
obratite se porukom na:
office@psihoterapijsketeme.rs
» Get Skype, call free!
Pravila o preuzimanju tekstova
Ukoliko želite da preuzimate tekstove s ovog sajta, potrebno je da prethodno stupite u kontakt sa mnom putem navedenog mejla ili broja telefona.
Ako se dogovorimo o postavljanju teksta na vaš blog, trebalo bi da sadrži sve unutrašnje linkove ka mom sajtu, naveden i linkovan izvor i moj potpis linkovan ka mojoj biografiji na ovom sajtu.
Psihodinamika panike
Mnogo tekstova i knjiga se bavilo određivanjem panike i simptoma panike. Klinička posmatranja ukazuju na to da fantazije
oko odvajanja i nezavisnosti predstavljaju česte zone konflikta kod ljudi koji imaju panične napade. Nekoliko epidemioloških studija je podržalo ovu ideju.
Kliničke studije smatraju da klijenti koji pate od simptoma panike imaju teškoće da moduliraju i kontrolišu svoj bes i neprijateljstvo. Iako se napad panike često pojavi vezano za konflikte oko neprijateljstva, za neke kliijente napad panike ima značenje koje je lično i ne tako vidljivo u klasičnim epizodama napada panike, kao što su misli o bolesti, smrti ili mogućnosti da čovek poludi. Neki ljudi kažu da su osetili strašno i narastajuće unutrašnje uzbuđenje povezano s napadima panike, koje često može da se poveže sa sado-mazohističkim seksualnim fantazijama. Napadi panike mogu da služe kao sredstvo samokažnjavanja kojim se neki klijenti, na nesvesnom nivou, oslobađaju od potisnute krivice.
Osobe sa simptomima panike su prepljavljene anksioznošću dobar deo vremena. Postoji mogućnost da funkcija njihove signalne anksioznosti ne funkcioniše ispravno, ili da signalna upozorenja ne pomažu jer njihove odbrane ne rade kako treba. Iz psihodinamske perspektive, simptomi panike su pokazatelji specifičnih, intenzivnih nesvesnih konflikata koji služe važnoj psihološkoj svrsi. Razumevanje ovih konfliktnih zona je kamen temeljac u psihodinamski orijentisanom lečenju panike.
Strahovi od odvajanja od bliskih osoba i bes su centralne tačke početka napada panike, kao i održavanja ovih problema. Od detinjstva, individua koja je sklona da se na paničan način bori sa svojim osećanjima neadekvatnosti i idejom nezavisnosti, ostaje zavisna kako bi ostala sigurna. Ova zavisnost, zasnovana na strahu, može da se razvije od urođenog straha ka nepoznatim stvarima, ili može da se razvija kroz stvarna traumatična iskustva, kao što su gubici ili pretnje napuštanjem. U bilo kom od ovih slučajeva, dete se suočava s roditeljom koji mu pruža nedovoljnu adekvatnu zaštitu i potporu, i dete reaguje ljutinom na ovakva neadekvatna ponašanja roditelja koja doživljava kao odbijanja ili napuštanja. Ta ljutnja, odnosno bes, okida anksioznost iz straha da će ovakvo nekonzistentno ponašanje roditelja dovesti do daljeg slamanja veza između deteta i njih, što sve povećava dečju zavisnost koja je prožeta strahom.
Ponavljanja ovih začaranih krugova se dešavaju u odraslom dobu kada se fantazije ili iskustva o prekidu veza s roditeljima u prošlosti ponovo jave, što često biva okinuto značajnim životnim događajima. Odbrane, kao što su reakciona formacija, poricanje i negiranje, pokazuju napore osobe da se porekne bes i da se napravi bliža i jača veza s određenim bitnim osobama, kroz prenaglašavanje pozitivnih osećanja. Ali, zbog osećanja besa i ljutnje koja su barem delimično nesvesna, ove odbrane ne uspevaju da umanje doživljenu pretnju za raspad bitnog odnosa, što vodi početku napada panike.
Psihoanalitičari mnogo ulažu u odnos sa klijentima, i smatraju da je dobar odnos na relaciji terapeut-klijent jedna od najbitnijih stvari i da, bez uspostavljanja takvog odnosa do promene u terapijskom procesu ne bi ni došlo.
Psihoanalitičari se slažu u tome da je klijentima koji imaju napade panike većinom potrebna neka vrsta razuveravanja da njihovi problemi ne mogu biti rešeni. Za psihoanalizu je od velikog značaja da umiri klijenta, kako bi klijenti uopšte mogli da počnu da preispituju značenja svojih simptoma.
Ako se, recimo, radi o klijentu koji je svoje napade panike povezivao sa srčanim udarom, takvi klijenti, pre nego se obrate psihologu ili psihoterapeutu za savet, odu kod lekara opšte prakse ili kardiologa. Tek kada se ispostavi da je sve u redu s njihovim srcem, oni dođu na terapiju. Međutim, to što je lekar rekao da je njihovo srce u redu, ne znači da se umanjio njihov strah jer, kada nastane napad panike, usled prebrzog disanja, čovek može lako da oseti vrtoglavicu, brze otkucaje srca, i da sve to shvati kao dokaze da sa njim nešto nije u redu. Zato je bitno da, u razgovoru s ljudima koji pate od simptoma panike, uspemo da ih edukujemo o poreklu njihove vrtoglavice, trnjenja ili jakog lupanja srca i sličnih simptoma kako bismo ih umirili i pomogli im da se fokusiraju na sopstvene misli i istražuju nesvesne fantazije koje su povezane s pravim uzrokom panike.
Autor: Renata Senić
Povezane teme: